Από τον Οκτώβρη ως το τέλος του Νοέμβρη οι γεωργοί ασχολούνται με τις εργασίες τους, το όργωμα και τη σπορά, γι’ αυτό και οι δύο μήνες λέγονται σποριάδες. Οι Άγιοι δε αυτής της περιόδου παίρνουν ονόματα συγγενικά με τη σπορά.

Ο Άγιος Γεώργιος 3 Νοεμβρίου λέγεται φτωχός, αρμάς και σποριάρης. Σποριάρης επειδή τη μέρα αυτή γίνεται η προετοιμασία του σπόρου. Την ίδια μέρα θα ράψουν στο «καντούνι» δηλαδή στην άκρη του σάκου που έχει το σπόρο, ένα σταυρό από βάγια τον οποίο έχουν κρεμασμένο στα εικονίσματα από την Κυριακή των Βαΐων και μαζί με το σπόρο θα ανακατώσουν, σπόρια από ρόδι, σύμβολον αφθονίας, για να πληθύνουν και να χιλιομοδιάσουν.

Από την επομένη θ’ αρχίσει το όργωμα και η σπορά, εάν βέβαια ευνοεί ο καιρός.

Τον άγιο Φίλιππο 14 Νοεμβρίου τον θέλουν γεωργό να δουλεύει στο χωράφι, ακόμα και την ημέρα της γιορτής του. Δικαιολογούν δε το εργάσιμο της ημέρας με την εξής δικαιολογία. «Ο άγιος Φίλιππος όλη τη μέρα δούλευε και το βράδυ ποκρίωνε».

Στις 21 του ίδιου μήνα είναι η γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου που λέγεται «Παναγιά ή μεσσοσπορίτισσα», γιατί γιορτάζεται στο μέσο των ημερών της σποράς.

Του αγίου Ανδρέα στις 30 Νοεμβρίου η σπορά έχει τελειώσει και γιορτάζεται πανηγυρικά γιατί πιστεύουν πως το όνομα Ανδρέας συγγενεύει με το ανδρείος και από αυτή τη μέρα «ανδριεύει» δυναμώνει το κρύο, ανδρειεύεται η μέρα (μεγαλώνει) και προ πάντων ανδρειεύουν τα σπαρτά.

Όταν «αποσπείρουν» δηλαδή στο τέλος της σποράς θα αφήσουν λίγο σιτάρι από το σπόρο, θα το αλέσουν στο χειρόμυλο και μ’ αυτό το αλεύρι, φτιάχνουν πρώτα «λουτρουγιά» πρόσφορο και το πάνε στην εκκλησία, για να ευλογήσει ο παπάς τη σπορά «Σιλιούδια» πλατιά μακαρόνια, που μερικά από αυτά τα φτιάχνουν σε σχήμα σταυρού και τρώγονται με μέλι, ταχίνι, σισάμι και κανέλλα

«Ακούμια» οι γνωστοί λουκουμάδες και «λαλαγγίτες» τηγανίτες με μέλι ή πετουμέζι και κανέλλα. Λέγεται δε πως, όποιος δεν κάνει αυτή τη μέρα έστω και «λαλαγγίτες» θα τρυπήσει το τηγάνι του. Ίσως γι’ αυτό σε άλλα μέρη της Ελλάδας ο άγιος Ανδρέας λέγεται και τρυποτηγανίτης.