Βρίσκεται στον ερειπωμένο οικισμό “Χαϊχούτες”, ο οποίος έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του. Το πιθανότερο είναι να πήρε ο οικισμός την ονομασία αυτή από την οικογένεια των Χαϊχούδων ή Χαϊχουτών, πρώτων οικιστών και κτηματιών της περιοχής. Άλλες ερμηνείες την αποδίδουν στην κατοίκηση στην περιοχή Αρμενίων (“Χάϊκ”: Αρμένιοι), Αθιγγάνων (Χα(λ)ικούτες) ή αραπάδων.
Ο ναός είναι μονόχωρο κτίσμα μετρίων διαστάσεων με ημικυκλική αψίδα ανατολικά. Η ύπαρξη τόσο εντοιχισμένων όσο και διάσπαρτων εντός και εκτός του ναού άφθονων παλαιότερων μαρμάρινων αρχιτεκτονικών μελών οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να χτίστηκε στη θέση παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Στη σημερινή του μορφή πρέπει να χτίστηκε στο τέλος του 19ου ή αρχές του 20ου αιώνα. Ωστόσο, Σουλτανικό Φιρμάνι που βρέθηκε στη βιβλιοθήκη της Μητρόπολης Κω αναφέρεται στην αναπαλαίωση του ναού του Αγίου Δημητρίου στους Χαϊχούτες το 1842. Σύμφωνα μ’ αυτό, παρέχεται η άδεια στο Διοικητή της νήσου και τον θρησκευτικό αρχηγό και τους συμβούλους του, να αναπαλαιωθεί ο παλαιός (Kadim) και ερειπωμένος (Munderim) ναός με εντολή να μην είναι μικρότερος κατά μίαν σπιθαμήν (Karis) ή ένα δάκτυλο (Parmak), για να μην χάνει τον προσανατολισμό του ο πιστός. Εξεδόθη από ΕΓΕΙΡΑΣ 1220, δηλαδή το 1842.