Στις 26 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας τιμάει με ιδιαίτερη λαμπρότητα τον Μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτη Άγιο Δημήτριο. Σε όλους τους φερώνυμους Ι. Ναούς και τα Εξωκλήσια, τελείται ο κατανυκτικός Εσπερινός και η Θεία Λειτουργία την ημέρα αυτή. Στο ερειπωμένο χωριό, από την λαίλαπα της μετανάστευσης, τις Χαιχούτες, στον ιστορικό Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, προσέρχεται πλήθος πιστών για να παρακολουθήσουν τον μέγα Αρχιερατικό Εσπερινό. Αλλά και την επόμενη ημέρα, την Θεία Αρχιερατική Λειτουργία, από τον εκάστοτε Μητροπολίτη, πλαισιωμένο από συλλειτουργούς Ιερείς.

Η ζωή και η θυσία του Αγίου Δημήτριου, στην Χριστιανική διαδρομή του, ήταν σύντομη. Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με το Συναξάρι το 280 ή 284 μ.Χ. Έζησε και μαρτύρησε, επί της εποχής του σκληρού ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού, για τα Χριστιανικά πιστεύω του, ως ρωμαίος στρατηλάτης. Υπέστη φοβερά βασανιστήρια στην εποχή των διωγμών κατά των Χριστιανών. Τον φυλάκισαν και στην φυλακή ο Άγιος Δημήτριος, δεν σταμάτησε να ομολογεί και να κηρύττει τον Χριστό. Όταν επρόκειτο να ρίξουν τον μικρόσωμο, Χριστιανό Νέστορα στην αρένα, ο Άγιος Δημήτριος τον ευλόγησε, ώστε κατάφερε να νικήσει στην πάλη τον μεγαλόσωμο κακούργο Λιαίο. Τότε ο έπαρχος Μαξιμιανός εκνευρισμένος, αποκεφάλισε τον Νέστορα και τρύπησε με την θανατηφόρα λόγχη του, τον συγκρατούμενο Άγιο Δημήτριο, που κατέληξε στο 303 η 305 μ.Χ. στην γενέτειρα του Θεσσαλονίκη.

Το 412 μ. Χ. όταν σταμάτησαν οι διωγμοί των Χριστιανών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Λεόντιος, βρήκε τα Άγια λείψανα του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου κοντά σε ένα πηγάδι, όπου έκτισε περικαλλή Ιερό Ναό, σε ρυθμό πεντάκλιτης Βασιλικής Βυζαντινής Εκκλησιάς, μετά τρούλου.

Εκεί φυλάσσονται τα Άγια λείψανα, του θαυματουργού Αγίου Δημήτριου και από το πηγάδι αναβλύζει μύρο, εξ ου και το όνομα του Μυροβλύτης. Ο Άγιος Δημήτριος, είναι ο προστάτης και το καύχημα των Θεσσαλονικέων, ενώ πλήθη πιστών συρρέουν καθημερινά στον φερώνυμο κεντρικό Ιερό Ναό.

Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Νέστορα, την επομένη της εορτής του Αγίου Δημητρίου, στις 27 Οκτωβρίου.

Στο σιωπηλό χωριό Χαιχούτες, συνήθιζαν τα παλιά τα χρόνια, μετά τον κατανυκτικό Εσπερινό, να πραγματοποιούν ένα υπαίθριο πανηγύρι. Οι βοσκοί από τα γύρω βοσκοτόπια του ορεινού χωριού, έφερναν αιγοπρόβατα ως τάματα, για να τα προσφέρουν στην υπαίθρια τράπεζα. Οι γυναίκες ζύμωναν φρέσκο, σπιτικό ψωμί, στον ξυλόφουρνο των χαμηλόκτιστων σπιτιών τους. Έτσι οι προσκυνητές, απολάμβαναν κρέας γιαχνί στα καζάνια, με πατάτες και ντολμαδάκια ή γιαπράκια και με αρκετό Ασφενδιανό κρασί. Οι παραδοσιακοί ντόπιοι μουσικοί, ανέβαζαν το χορό και το κέφι, με Δημοτική μουσική και τραγούδια, μέχρι και τα ξημερώματα.

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη